The ARCH Project: Archival Research & Cultural Heritage

in George Rodosthenous (ed.), Theatre as Voyeurism. The Pleasures of Watching, London: Palgrave-Macmillan

2015, 50-68

 

Theatre from its very inception was created of voyeuristic material. Aristotle in his Poetics, the first theoretical text written on theatre, refers to the pleasure enjoyed by the viewers «τὰς εἰκόνας ὁρῶντες» (as they watch likenesses, Arist. Po. 1448b). The etymology of the word «θέατρον» (theatre) leads us to the term «θέα» (view), meaning look, contemplation, while theatron is «ὁ τόπος ἐν ᾧ θεάται τις», signifying the place where someone both watches and is being watched. This reference to the origins of the theatre is not coincidental. In Ancient Greek drama the role of the spectator and the power of the gaze were of primary importance, in the same manner as in the theatre of Romeo Castellucci and his artistic company Socìetas Raffaello Sanzio, on which this article focuses. Posing the question “what is the meaning of watching?”, Romeo Castellucci advocates a dramaturgy of the gaze, attempting to activate the ability of watching, as well as being watched.

Utopie et pensée critique dans le processus de création, Besançon : Les Solitaires Intempestifs 2012, 75-88

 

Dans cet article, nous porterons notre attention sur le théâtre du metteur en scène italien Romeo Castellucci car son travail avec des acteurs handicapés se révèle très intéressant tant sur le plan esthétique que sur le plan éthique. On voit souvent dans ses spectacles des corps « anormaux » –maigres à l’extrême, adipeux, mutilés, marqués par «l’expérience de la vie ». Par exemple, pour son spectacle Giulio Cesare, c’est une jeune fille anorexique qui est choisie par l’artiste – une corporéité pleinement assumée qui exprimera l’état de vacuité psychique dans lequel se trouve le personnage de Brutus ; dans Genesi, la poitrine mutilée d’Eve symbolise la perte d’Abel et la main atrophiée de Caïn représente l’acte du fratricide ; quant à l’Apollon de son Orestea, ce sera un acteur qui, tel certaines statues antiques, est mutilé des deux bras – voici une chair qui dit bien l’impuissance du dieu à intervenir dans ce drame. 

Prospero European Review. Theatre and Research, 2: 2011

 

This paper focuses on the theatre of the Italian company Socìetas Raffaello Sanzio and its stage director Romeo Castellucci with regard to their work with handicapped actors, an interesting but also provocative aspect of their art, both in terms of aesthetics and ethics. We often see in their productions “abnormal” bodies extremely obese, mutilated, in other words, marked by “the experience of life”. For instance, for the production Giulio Cesare, it is an anorexic girl that is selected –a fully assumed corporeity that expresses the state of psychological emptiness– to interpret the character of Brutus; in Genesi the mutilated breast of Eve symbolizes the loss of Abel and the atrophied hand of Cain represents the act of fratricide; as for the Greek god Apollo in Orestea, this will be an actor who, like an Ancient Greek statue, has both arms missing –a body that expresses the powerlessness of the god to intervene in this drama. 

The Athens Festival Programme 2011,

Athens 2011, 32-33

 

«Το δράμα των ηθοποιών μαρτύρων εκτυλίσσεται σε διπολικό πλάνο: υπό το βλέμμα των θεατών και του Χριστού. Οι ηθοποιοί τοποθετούνται εν μέσω των βλεμμάτων σαν μάρτυρες που πρέπει να υπομείνουν το βάρος της τέχνης τους. Το σώμα του Χριστού μετουσιώνεται σ’αυτό των ηθοποιών που βρίσκονται πάνω στη σκηνή για να θυσιαστούν, για να γίνουν αντικείμενα θέασης, θύματα του βλέμματός μας».

The Actor and the Art of Acting: Theory and Practice, History and the Present,

edited by Gr. Ioannides, Athens: Ergo 2011, 275-288

 

Ο Romeo Castellucci αμφισβητεί τις παραδοσιακές δραματικές σχολές, οι οποίες στηρίζονται στην ψυχολογική προσέγγιση του ρόλου και στο στοιχείο της μίμησης. Επικρίνει τη δυτική θεατρική παράδοση, θεωρώντας ότι στερεί από τον ηθοποιό τον αυθορμητισμό και την πρωτοβουλία, μεταβάλλοντάς τον σε ένα είδος προφορικού ανδρείκελου του ποιητή. Στις παραστάσεις του Ιταλού σκηνοθέτη ο ρόλος του ηθοποιού μεταλλάσσεται και αποκτά μία πρωτόγνωρη διάσταση. 

Theater der Zeit, Berlin,

Januar 2011, 67

 

“The drama of the actor-witness unfolds in a bipolar plan: under the look of the spectators and Christ as well. The actors are placed under our gaze like martyrs that must bear the weight of their art. The body of Jesus Christ is transubstantiated in that of the actors who stand on the stage to be sacrificed, to become objects of theasis, victims of our gaze”.

Athens: Plethron 2009

 

«Άγρια σκυλιά επιτίθενται στον σκηνοθέτη, ένας άντρας αναρριχάται στους τοίχους του ανακτόρου, παραπέμποντας στον Άνθρωπο του Βιτρούβιου, ένα πιάνο με ουρά τυλίγεται στις φλόγες, ένα αγέρωχο άλογο περιδιαβαίνει τη σκηνή, οθόνες τηλεόρασης πέφτουν από ψηλά, ένα λευκό ύφασμα καλύπτει τους θεατές...».

Οι εικόνες αυτές ανήκουν στην παράσταση Κόλαση, το πρώτο μέρος από την τριλογία της Θείας Κωμωδίας του Δάντη, που ανέβασε ο Romeo Castellucci στην απαιτητική σκηνή της Cour d'honneur du Palais des Papes, στο πλαίσιο του διεθνούς Φεστιβάλ της Αβινιόν στη Γαλλία, το καλοκαίρι του 2008. Το θέαμα μαγεύει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού και της κριτικής.